یک شب که خستگی بر من چیره شده بود. باری سنگین بر پلک هایم نشست و بی اختیار به خواب رفتم! آن شب ، خواب دوستانم را دیدم.
نزدیکترین آن ها که در راه دوستی پوسیده بود قصد هلاک کردن مرا داشت ، با خنچری که بر پیکرش "رفاقت" حک شده بود. ناگاه پدرم از راه رسید و مرا از چنگ آن بد ذات نجات داد!
دومی دختری بود که نفسم از هستی او بود ، دخترک نیت سوزاندن من در آتش چاهی را داشت که نامش را عشق نهاده بودند! در آن دم ، مادرم بود که مرا با طنابی از جنس "مهر" از آن آتش جانگداز به در آورد!
صبح آن روز نه دست مادر را بوسیدم نه تن پدر را فشردم و در قرارملاقاتم با دو تن از دوستانم حتی یک دقیقه نیز تأخیر نکرم ، زیرا چیزی که دیدم فقط یک خواب بود!

هوا عظیم سرد بود و باد سرد دانه های ریز باران خود را با منت به شیشه می کوبیدند از ‍شت ‍نجره به دور دست ها می نگریستم. درختان رقصان در دست باد جام لبریز از شراب مهربانی را نوشیده بودند و سرنوشت برگ های خود را به دست باد می دادند. مه تن یخ زده ی شیشه را در اغوش کشیده بود دستانم بی اختیار روی تن سخت شیشه سر میخورد و غریبی آشنا را برایم به تصویر میکشید چهره ای که سال ها در انتظارش بودم تا با مرا در اغوش کشد و انگاه با او یکی شوم تا شاید عشق افلاطونیمان سر به فلک های دور کشیده و در آنجا آواز خوشبختی سر دهد اما افسوس...
اشک بی اختیار گونه های ساحل مانندم را تر می ساخت و دستانم هنوز هم روی شیشه سر میخورد این بار کلمه ای آشنا را برایم زمزمه می کرد آری انتظار چیزی که زمانه طعم تلخش را به من چشاند تا دگر هیچگاه گرمی طنین ‍ر احساسش را حس نکنم تا دگر صدای شیرینش را که با آرامشی ابدی مرا میخواند نشنوم باران همچنان می بارد اتش تند و کند می شود اما تند و کند شدن این اتش هم خاطرات تلخ مرا نمی سوزاند از جا برمیخیزم از خانه خارج می شوم در ‍ی او می روم اما میدانم که نمی یابمش می دانم که جایی که مرا به ارامش دعوت می کرد حال بند بند وجودم را می لرزاندآری او عشق مرا در مرگی بی صدا بلعید زیر باران می دوم باران هم تند شده و بر تن رنجورم تازیانه می زند سمت ساحل می روم امواجش تا نزدیک انگشتانم ‍یش می ایند فریاد می کشم کاش مرا با خود می بردی چرا عشقم را از من گرفتی؟ اما ناله هایم بی ‍اسخ می ماند باز هم فریاد میکشم من همیشه اینجا به شانه های او تکیه داده بودم چرا او را از من ربودی؟من که همیشه غم هایم را با تو می گفتم ولی تو عشقم را در آغوش بی ‍هنای خود غرق کردی تا ناله هایم را به من برگردانی اما این رسمش نبود.

-: کیه؟؟
: منم یه لحظه میشه بیایین دم در؟؟
-: باز که شمایید خانوم، من که گفتم اون اینجا نیست، لطفا دیگه هم زنگ نزنید،
: خواهش میکنم بگید کجاست خواهش میکنم، چند دقیقه ای رو همش التماس میکرد ببینتش تا اینکه ...
-: فردا صبح ساعت 7 بیایید باهم بریم پیشش!
***
-: سسسلللاااااااااام خخخخوووبیییی؟
پسر خوشکلم خوبه؟؟ چطوری؟؟ ببین چی واست آوردم؟؟ قشنگه؟ مگه نه؟؟
-: آررره خخخخیلی قشنگه!! واسه من خریدی؟؟
-: آره عزیز دلم، من که یه خان پسر گل بیشتر ندارم...
راستی یکی اومده تورو ببینه ببین میشناسیش؟ خیلی اصرار کرد بیارمش پیشت ببین ایناهاش!!!
...هیچ کس پشت سرش نبود، بلند شد و رفت بیرون ، روی نیمکت توی حیاط گریه میکرد، کنارش نشست و پرسید چیزی شده؟؟؟ چرا گریه میکنی؟؟؟ مگه اصرار نداشتی ببینیش؟ پس چرا نیومدی تو ؟؟
: نه خانوم من دنبال یکی دیگه بودم اشتباه کردم........ اشتباه...
-: اشکال نداره پسر منم یه اشتباه کرده بوده قبلا، این بلا سرش اومده ، مهم نیست زندگی واسه هر کسی یه جور میسازه!!
حالا نمیشه بگید واسه چی میخواستید پسرمو ببینید؟؟؟
یه نامه ای بهش داد و گفت : همه چیزو تو این نوشتم ، میدونستم نمیتونم حرف بزنم، بابت پسرتون هم متاسفم خداحافظ،
صبر کن!!! قبل از اینکه دیوونه بشه اینو بهم داد و گفت که یه روزی بر میگردی ، خواست بهت بدم!
خدا به همرات دخترم!!

" 5 سال پیش با یه پسری آشنا شدم ، 1 سال باهم بودیم و بعد فهمیدم متاهله، وقتی بو برد که من همه چیزو فهمیدم الکی الکی از من جدا شد، شکست سختی خورده بودم ، رفتم کنار همون پرتگاهی که پسرتون همیشه اونجا میرفت، ، خواستم خودکشی کنم، پسرتون نذاشت تصمیمم رو عملی کنم، با حرف زدن منو آروم کرد، من از اینکه فرهاد تنهام گذاشته بود ناراحت شده بودم نه به خاطر متاهل بودنش!!
فرهاد رو دوست داشتم ولی اون موقع نیاز به یه تکیه گاه داشتم وگر نه تلف میشدم، پسرتون تکیه گاهی خوبی بود....
نفهمیدم چطور 10ماه رو با پسرتون گذروندم به گونه ای که اصلا فرهاد داشت فراموشم میشد که یه روز اومد در دانشگاه مون و گفت که زنشو طلاق داده و میخواد با من عروسی کنه، گفت که از همون اول اشتباه کرده و منو میخواسته به زور با یکی دیگه عروسیش دادن!
آتش عشق من به او دوباره شعله ور شد، از اینکه اومده بود طرفم خیلی خوشحال بودم.... ولی..... نمیدونستم چی به دانیال بگم،
بگم دیگه دوستش ندارم؟؟؟ در حالی که میدونستم خیلی منو دوست داره!؟!؟ مونده بودم چیکار کنم! دانیال که همه چیزو میدونست ولی باز تنهام نذاشته بود، ولی خب فرهاد عشق اولم بود نمیتونستم فراموشش کنم!!
قضیه رو واسش توضیح دادم ، پسرتون هم گفت مشکلی نیست، میتونم برم ولی دیگه نمیتونم برگردم، گفت درکتون میکنم که اولین عشق آدم چطوره!! گفت هر تصمیمی بگیرم راضیه!!
منم باید تصمیممو میگرفتم ، تنهاش گذاشتم و رفتم با فرهاد ، 2 ساله عقد موندیم ولی اون منو نمیخواست ، اون یکی دیگه رو دوست داشت، فقط پولامو میخواست که با هم بتونن زندگی کنن، وقتی دید که هیچی از ارث پدر خوندم بهم نرسید تنهام گذاشت!
تازه فهمیدم که کیو از دست دادم و به کی دل بسته بودم!! من برگشتم که دانیال رو ببینم و بهش بگم غلط کردم، برگشتم فقط یه کلمه بگم " منو ببخش"
...از کی اینجاست؟؟؟
-: از همون وقتی که تنهاش گذاشتید، روزه سکوت گرفته بود تا اینکه بعد از یه ماه شروع کرد به چرت و پرت گفتن بعد هم اذیت کردن همه، دکترا گفتن باید بیاریمش اینجا، ولی دلم نمیخواست این کارو کنم، از یه طرف هم نمیتونستم اینطوری ببینمش ، پدرش به خاطر اینکه من هر روز نگاهم بهش نخوره و عذاب نکشم آوردتش اینجا!

کنار پرتگاه نشسته بود نامه دانیال رو باز کرد:
" سلام گل زیبای من...
رفتنت آتیشم زد، کاش نمیذاشتم تو تصمیم بگیری، ولی نه! بهترین کار همین بود!
میخواستم بهت بگم که همیشه عشق اول بهترین نیست، تو عشق اولم نبودی ولی تنها عشق من بودی که قلبمو بردی و منو کشتی....
هدیه رو پس نمیگیرم پس دیگه برنگرد واسه پس دادنش، بخشیدمت
خداحافظ...
عاشقت ...دانیال

وقتی که باهاش حرف میزنم خیلی ارومم میکنه اما الان که ندارمش شدم مثل دیوونه ها هنوز هم اون صدای قشنگش توی گوشمه.تنها کسی بود که می تونست وقتی ناراحتم آرومم کنه.من خیلی خودخواه بودم همیشه پیشم بود هروقت بهش میگفتم بهت نیاز دارم،میخوام ببینمت نه نمی گفت جز یه با که واقعا نمیتونست بیاد.ای کاش اونجوری باهاش حرف نمیزدم.الآن نه میدونم کجاست و نه میدونم حالش چطوه؟فقط یه آرزو دارم که یه بار ببینمش اون صدای قشنگشو بشنوم توی این فکرا غرق شده بودم که ناگهان دستی که برایم آشنا بود روی شانه ام قرار گرفت سلام کرد نمیدونم ولی یه دفعه به خودم آمدم برگشتم خودش بود.باورم نمیشد ولی...

-: پروندتون تکمیله میتونید برید!
: کجا؟ یعنی الان نمیتونم بیام؟
-: نه هر وقت نوبتت شد خودمون خبرت میکنیم!
: خب من الان آماده ام ، بریم دیگه!
-:نه آقا نمیشه ، دست من که نیست! نترس جا نمیمونی وقتی نوبتت شد هر جاباشی میاییم و پیدات میکنیم ... فقط یه لطفی به خودت کن،! همیشه آماده باش!!!

***
: آقا نوبت شماست ، باید بریم!
: چی؟ من؟؟ چرا الان میگی؟؟ به اینا نگاه کن! میدونی با چه زحمتی به دستشون آوردم؟؟ نه من الان نمیامُ فعلا خیلی کار دارم...
-: مجبوری !!
بغضش تبدیل شد به گریه و گفت: حداقل یه سال فرصت بدید ، یه سال که چیزی نیست !!!
-: نه نمیشه !
: چند ماه که میشه؟ خواهش میکنم!
-: نه !!
: حداقل یه هفته ، آخه اصلا آماده نیستم !!
-: نههههههه حتی یه ثانیه هم نمیتونم فرصت بدم ، باید زود تر آماده میشدی، قبلا بهت گفته بودیم!!
نمیتونست جلوی هق هق گریه اش رو بگیره،
: باشه بذار برم یه کم وسایل بردارم و بریم،
-: نه نمیتونم چنین اجازه ای بدم! باید قبلا میفرستادی ، من فقط تنها خودتو میبرم !
با گریه گفت: پس بذار برم با اهل و عیال وداع کنم و ...
-: نه نمیشه!!
در حالی که زانوهایش سست شده بود و به زمین افتاد گفت : ای کاش ... نتونست جمله اش رو کامل کنه و به زمین افتاد...

باید هر لحظه منتظرش باشیم، شاید چند لحظه دیگه دست روی شونه یکی از ما بذاره و بگه : داداش؟؟ فرصتت تموم شد! حالا دیگه نوبت شماست!!
"ای کسانی که ساعت طلایی دست میکنید، مواظب باشید ساعات طلایی رو از دست ندهید!!!"