توی پارک قدم میزدم دلم میخواست بایه نفر حرف بزنم.
هرطرف که نگاه می کردم بچه هارو میدیدم که باشور واشتیاق شیرین بچه گانه شان فضارا پرکرده بودند.
روی تخته سنگ نسبتا بزرگی ایستاده بودم نگاه کلی به اطراف انداختم.
هرکسی مشغول تفریح بود.نگهبان هم از شادی بچه ها به وجدآمده بود.
دخترکی دوان دوان به طر سرسره میرفت.پسربچه ای هم در روی تاب بازی می کرد.
مادری دخترش را در کناره چرخ فلک آرام می کرد..
همین طور که نگاه میکردم نظرم به دختری تقریبا20ساله افتاد که روی تک صندلی نشسته بود جلب شد که باپایش برگ های خزان شده را له می کرد.
در عالم خودش سیر میکرد جلو رفتم قدم هایم را محکم برداشتم ولی انگار هنوز متوجه نشده بود.
اجازه خواستم کنارش بنشینم ولی بازهم..
سلام کردم بدون جواب گذاشت
برای بار دوم سلام کردم(کمی بلند تر همراه باسرفه نصفه)صورتش کاملا بارانی بود.داغون داغون.
سش رابه طرف صدا به تندی برگرداند ونگاه تیزی بهم انداخت. چنان نیرویی بهم انداخت که سوختم..
بابغض گفت لعنت بر اولین سلام..!