این روزها وقتی به خود و دیگران می­نگرم می­بینم که واقعاً آن شاه شاهان درست حرفش را زده. درست گفته هر چیز را که فهمیده و عیان کرده. دیگران او را کافر و ملحد خواندند اما من با او هم عقیده­ام! هم عقیده­ام با حرفهایش با برهانهایش با عقایدش. او تنها کسی بود که او را فهمید. فهمید و آن را به خود فهماند و ما را نیز آگاه. آری من از اوی تنها و لاشریک حرف می­زنم. اوی بی­انتها و زلال و شفاف. آن روز که ما را از گِلی ناچیز سرشت و چون اشرفی مابین درباریانش گذاشت، قدرت خود را نه تنها به خود بلکه به ما که زاییده­ای از او هستیم هم نشان داد. نشان داد و ثابت کرد بر ما خود را و بر خود نیز.

او همیشه با ما بوده. همیشه در ما بوده و همیشه یک رنگ بوده. چقدر زیباست از خود گذشتگی­اش. او قطره قطره از دریای بیکران وجودش را که جزوی از خودش بوده در ما دمیده. حسش می­کنید؟! حس می­کنید آن قطره­ی لایتناهی را، که از بزرگی و اَعظمی بر ما ارزانی شده و همیشه دریایش کنارش بوده و او را ندیده؟! ماییم که آن را ناچیز می­گیریم ما! کمی به خود بنگر! فکر کن! حس کن! فریاد کن! بخند! حال بیندیش! بیندیش از این قطره­ی ناچیزی که این قول پیکرین جسم تو را حریف است. حریف است بر هر آن چه مقابل او باشد. حریف است بر هر آن چه آفریده شده و حریف است بر هر آن چه در دنیاست. حتی حریف است بر چون خودی در دیگری. او زبان چون خود را خوب می­فهمد چون از جنس خودش است. می­فهمد و با آن در گذر است و با آن یکتا. اما چه شیرین است آن لحظه­ای که خود را به ذات خود وصل می­کند، دیگر قطره بودن را باور ندارد. دیگر از خود و ته مانده­ی خود و غیر چیزی نمی­فهمد. آن ذات بی­همتا چون او را در بر می­گیرد دیگر این قطره­ی کوچکین خود را دریا می­داند. دیگر هیچ چیز را نمی­فهمد و همچنان با دریای بی­انتهای وجود سیر می­کند. او در امواج طوفانی آن غرق شده و در یکرنگی آن نیست شده. آری درست می­گفت آن شاه شاهان که

من الله­ام تنها ذره­ای.