این روزها وقتی به خود و دیگران می­نگرم می­بینم که واقعاً آن شاه شاهان درست حرفش را زده. درست گفته هر چیز را که فهمیده و عیان کرده. دیگران او را کافر و ملحد خواندند اما من با او هم عقیده­ام! هم عقیده­ام با حرفهایش با برهانهایش با عقایدش. او تنها کسی بود که او را فهمید. فهمید و آن را به خود فهماند و ما را نیز آگاه. آری من از اوی تنها و لاشریک حرف می­زنم. اوی بی­انتها و زلال و شفاف. آن روز که ما را از گِلی ناچیز سرشت و چون اشرفی مابین درباریانش گذاشت، قدرت خود را نه تنها به خود بلکه به ما که زاییده­ای از او هستیم هم نشان داد. نشان داد و ثابت کرد بر ما خود را و بر خود نیز.

او همیشه با ما بوده. همیشه در ما بوده و همیشه یک رنگ بوده. چقدر زیباست از خود گذشتگی­اش. او قطره قطره از دریای بیکران وجودش را که جزوی از خودش بوده در ما دمیده. حسش می­کنید؟! حس می­کنید آن قطره­ی لایتناهی را، که از بزرگی و اَعظمی بر ما ارزانی شده و همیشه دریایش کنارش بوده و او را ندیده؟! ماییم که آن را ناچیز می­گیریم ما! کمی به خود بنگر! فکر کن! حس کن! فریاد کن! بخند! حال بیندیش! بیندیش از این قطره­ی ناچیزی که این قول پیکرین جسم تو را حریف است. حریف است بر هر آن چه مقابل او باشد. حریف است بر هر آن چه آفریده شده و حریف است بر هر آن چه در دنیاست. حتی حریف است بر چون خودی در دیگری. او زبان چون خود را خوب می­فهمد چون از جنس خودش است. می­فهمد و با آن در گذر است و با آن یکتا. اما چه شیرین است آن لحظه­ای که خود را به ذات خود وصل می­کند، دیگر قطره بودن را باور ندارد. دیگر از خود و ته مانده­ی خود و غیر چیزی نمی­فهمد. آن ذات بی­همتا چون او را در بر می­گیرد دیگر این قطره­ی کوچکین خود را دریا می­داند. دیگر هیچ چیز را نمی­فهمد و همچنان با دریای بی­انتهای وجود سیر می­کند. او در امواج طوفانی آن غرق شده و در یکرنگی آن نیست شده. آری درست می­گفت آن شاه شاهان که

من الله­ام تنها ذره­ای.

چند روز پیش توی مسیر رفتن به شرکت، ((حسام)) رو دیدیم که با چند تا از رفیقاش داشتند از روبروم می امدند . حسام از بچه های محلمون بود که کلی برو بیا داشت . تیپ و هیکل قشنگی هم داره . خیلی از دخترهای محل هم آرزوی دوستی با اون رو دارن !
یه پیرهن چهارخونه به تن داشت و یقه ش رو طوری باز گذاشته بود که موهای سینه ش بیرون بیوفته و یه شلوار جین مشکی پاش بودکه با کفش کتونی ش کاملاً همخونی داشت .
با حسادت رفته بودم تو نخ ش و فکر میکردم چی میشد اگه خداوند این همه توجهی که برای زیبایی اون کرده ، کمی هم موقع ساخت من وقت صرف میکرد ؟!تو همین فکرا بودم که یکدفعه دیدیم زیر پای حسام خالی شد و افتاد داخل چاله ی کم عمقی که برای گذاشتن دکل برق توی پیاده رو کنده بودند . جمعیتی که از اونجا رد میشدند ، برگشتند تا ببینند چه اتفاقی براش افتاده . رفیقاش هم سریع خودشون رو رسوندن و داشتن کمکش میکردن بیرون بیاد.اما از اونجایی که ایستاده بودم چیزی رو درست نمیشد دید.دوستاش دستش رو گرفتن و کشیدن ش بیرون . سرتا پای حسام پر از خاک بود و چند خراش سطحی هم روی دستش دیده میشد. بیچاره شوکه شده بود . رفیقاش هم که انگار از این اتفاق زیاد بدشون نیومده بود، برای خودشیرینی و با کلماتی تصنعی دلداری ش میدادند و خاکهای روی لباسش رومیتکوندند . برای فرار از نگاه مردمی که اونجا ایستاده بودند و داشتند بهش نیشخند میزدندسریع خودش رو جمع و جور کرد و درحالی که با دو دست ش موهاش رو مرتب میکرد و زیر لب به زمین و زمان فحش میداد ، همراه دوستاش از اونجا دور شدند . خیلی دلم براش سوخت . با خودم فکر کردم کاشکی من" شهردار" بودم تا دستور میدادم تمام چاله های پیاده رو ها رو پرکنند تا اینطوری غرور یه جوون شکسته نشه !
...
چند روزی بود که حسام اون دور و بر پیداش نمیشد .
...
بعد از چند روز دوباره حسام رو دیدم که با رفیقاش باز از این مسیر دارند رد میشند . وقتی به همون چاله رسیدند ، یکی یکی از روش پریدند و بعد باهم زدند زیر خنده . منم لبخندی زدم و خواستم برم که صدایی شنیدم . وقتی پشت سرم رو نگاه کردم ، دیدم چند متر اونطرفتر از چاله ، حسام یقه یکی از بچه های محل به اسم " امیر" رو گرفته و داشت با عصبانیت باهاش حرف میزد . امیر هیکل نحیف و استخونی داشت و از اون بچه هایی بود که دماغ ش رو میگرفتی، جونش درمی اومد . هیچکی تا حالا موهای حنایی رنگ ش رو، شونه زده ندیده بود ! در کل کاری به کار کسی نداشت و برام عجیب بود که چرا حسام باش درگیر شده بود .
نمیدونم ماجرای دعواشون سرچی بود ولی معلوم بود حسام خیلی عصبانیه و وقتی دید که با حرف به نتیجه نمیرسه ، امیر رو گرفت زیر باد کتک و انگار که حریف تمرینی جلوش ایستاده ، از هر ضربه ای که به ذهنش می امد استفاده میکرد . امیر بیچاره هم چون دید در برابر هیکل ورزیده حسام کاری ازش برنمی آد ، دست و پاهاش رو جمع کرد تو سینه و شکمش و فقط کتک خورد.
با خودم فکر کردم کاشکی من شهردار بودم تا توی هرپیاده رویی چند تا چاله میکندم ،چون لازمه !
وقتی دیدم اوضاع اینطوریه ، دویدم به طرفشون و جداشون کردم . البته چه جدا کردنی؟حسام رو گرفتم و کشیدم کنار؛ بماند که چند تا لگد هم به خودم خورد . خون از لب و بینی امیر می اومد .دستش رو گرفتم و از روی زمین بلندش کردم . با پشت دست ش لبش رو پاک کرد که خون تا پیش شقیقه ش کشیده شد و در حالی که با دست خاک توی موهاش رو میتکوند ، ازم خداحافظی کرد و راهش روگرفت و رفت . البته زیر لب بدون اینکه صداش به گوش حسام برسه یه چیزایی میگفت که فکر کنم فحش بود !
حسام همونطور که پاچه شلوارش رو می تکوند ، چند تا فحش نثار امیر کرد و همراه رفقاش رفت .
یه نگاه به ساعت م انداختم ، دیدم خیلی دیرم شده . خواستم برم ؛ برگشتم تا از حسام خداحافظی کنم . دیدم حسام توی مسیر رفتن ش ،خم شده و داره یه تیکه نون رو با عصبانیت از روی زمین برمیداره و در حالی که اون رو میبوسید و گوشه ای از پیاده رو میگذاشت رو به رفقاش گفت: ((نگاه کن آدمای عوضی چطوری نعمت خدارو انداختن زیر دست و پا)) ! و بعد به راهش ادامه داد . منم خداحافظیم رو قورت دادم و رفتم سر کارم.

…

الان چند روزی میشه که امیر دیگه اینطرفا پیداش نمیشه !

در را که باز کرد از دیدن چشم های ورم کرده ی پسرک جا خورد: مثل دو تا تیله ی سیاه وسط صورت تکیده اش بدجوری توی ذوق می زد.
" چی می خوای؟"
" می خواین جلوی خونه رو جارو بزنم؟"
دلش سوخت. یادش آمد مقداری غذای ظهر باقی مانده بود که بتواند شکم پسرک را سیر کند. برگشت که به آشپزخانه برود. مخمل – گربه ی کوچکش – دوید میان پاهایش و ونگی زد. ایستاد. مکثی کرد. عجب گربه ی دوست داشتنی پشمالویی بود! با پشت پا در را بست و گربه را بغل زد. باید غذایش را می داد. فکر کرد خودش هم می تواند جلوی خانه را جارو بزند.

کفش های ورنی نوک تیز مد روز و جوراب های ابریشمی با شلوار اتو کشیده ی ضخیم زمستانی به رنگ مشکی تیره و کمربندی از جنس چرم خالص با سگک آب طلاکاری شده و پیراهن سفید و بی لک مارک " پی یر گاردان" و پاپیونی با رویه ی ابریشمی که شق و رق و بدون ذره ای انحراف در جای خود محکم شده بود و جلیتقه ی مخمل و آهارزده با دکمه- های نقره ای رنگ و روی جلیتقه، کتی از پشم " آلپاکا" با خط های موازی شکیل و دستمالی که با ظرافت زنانه ای تا شده و در جیب سمت چپ کت قرار داشت و زنجیر طلای ساعت از پایین آن بیرون آمده بود و گوشه ی کت، گل ارکیده ی تازه و براقی که با سنجاقی بسیار ریز و ظریف به کت وصل شده بود و بوی تند و تازه اش با بوی ادوکلنی که از سراپای مرد استشمام می شد در هم می آمیخت و صورتی اصلاح کرده ، لطیف و کرم زده با سبیل هایی تُنُک و خرمایی رنگ و موهایی خوش حالت و روغن زده که با حوصله به بالا شانه شده بود و روی پیشانی، درست در وسط آن، سوراخی به قطر یک سکه ی کوچک و خونی که شَتَک زده بود تا روی پلک ها و زیر چشم دلمه بسته بود و مقداری هم به موهای سر پاشیده بود و هفت تیر خودکار گرانقیمتی در دست راست که هنوز بوی تند و تازه ی باروت می داد….

مسافر : آقا سیگار میکشی؟

راننده : نه ممنون.

مسافر : نمک نداره بفرما.

راننده : همین الان خاموش کردم شما بفرمایید.

مسافر : دکتر گقته نباید سیگار بکشی.

راننده : خب اگه بد برات نکش.

مسافر : پس چی واسم خوبه؟

راننده : چند وقته میکشی ؟

مسافر : از وقتی که رفت.

راننده : مرد؟

مسافر : نه رفت با یکی دیگه. شوهر کرد.

راننده : غصه نخور چیزی که زیاده زن!

مسافر : آره زیاده ولی دل من که یکیه. دادمش به اون رفت ...

راننده : خب فراموشش کن .

مسافر : تو حاضری تموم زندگیتو فراموش کنی؟

راننده : راستش نه.