سیرم از زندگی و از همه کس دلگیرم


آخر از این همه دلگیری و غم می میرم





پرم از رنج و شکستن، دل خوش سیری چند ؟


دیگر از آمد و رفت نفسم هم سیرم





هر که آمد، دل تنهای مرا زخمی کرد


بی سبب نیست که روی از همه کس می گیرم





تلخی زخم زبان و غم بی مهری ها


اینچنین کرده در آیینة هستی پیرم





بس که تنهایم و بی همنفس و بی همراه


روزگاریست که چون سایة بی تصویرم





دلم آنقدر گرفته است، خدا می داند


دیگر از دست دلم هم به خدا دلگیرم